Dźwięk w instrumentach strunowych jest spowodowany wibracjami strun i/lub mostka. Mogą to być proste pojedyncze ataki, jak uderzenie w bęben, lub długo utrzymywane nuty („sustain”) przez gracza.
Źródłem tych fal jest powietrze, woda lub inne medium wokół wibrującego obiektu. Są to tzw. rezonatory instrumentu – rezonatory ogólne (jak pudła gitar i skrzypiec) i rezonatory szczegółowe – pomyśl o rurkach różnej długości pod ksylofonem.
Smyczek
Gdy muzyk gra na instrumencie strunowym, dźwięk jest generowany przez wibrujące struny. Struny to cienkie kawałki drutu lub nylonu, które rozciągają się w poprzek instrumentu.
Długość i ciężar strun decydują o dźwięku, jaki wydają. Cieńsze, lżejsze struny wydają wyższe dźwięki niż grubsze, cięższe.
Te różnice są znane jako charakterystyka strun. Niektóre instrumenty mają kilka różnej długości strun, które pomagają wydobyć różne rodzaje dźwięków.
Inne mają jedną lub dwie krótsze struny, a muzyk gra na nich, szarpiąc lub uderzając palcami.
W niektórych instrumentach strunowych gracz uderza w struny smyczkiem lub lekkim drewnianym młotkiem, aby wytworzyć dźwięk. Instrumenty smyczkowe to klawesyn, altówka i lutnia.
Mostek
Mostek jest kluczem do tego, jak brzmi instrument strunowy. Utrzymuje on struny w miejscu i przenosi wibracje ze strun na inny element konstrukcyjny instrumentu – zazwyczaj płytę rezonansową lub korpus – który przenosi dźwięk do otaczającego powietrza.
W przypadku skrzypiec, lutni lub gitary mostek może być wykonany z rzeźbionego drewna (instrumenty z rodziny skrzypiec) lub metalu (gitary elektryczne). Kształt mostka i materiały, z których jest wykonany, mogą wpłynąć na brzmienie instrumentu strunowego.
Dźwięk instrumentu strunowego w dużej mierze zależy od kombinacji rezonansów strunowych i powierzchniowych, a także rezonansów Helmholtza, które występują we wnętrzu instrumentu. W połączeniu z tymi częstotliwościami powstają unikalne barwy poszczególnych instrumentów.
Ciało
Dźwięk to wibracja, która przechodzi przez materiał taki jak powietrze, ciecz lub ciało stałe. Obejmuje on naturalne dźwięki wydawane przez zwierzęta, płynącą wodę, lawiny i inne źródła, a także dźwięki wydawane przez człowieka, takie jak pojazdy, wentylatory, eksplozje i wiele innych.
Instrument strunowy wytwarza dźwięk poprzez wibrację struny i dopasowanie energii tej wibracji do otaczającego ją powietrza. Proces ten można porównać do cienkiego pręta, który faluje w wodzie, tworząc fale.
Gdy struna zostaje uderzona, wibracje są przenoszone przez jej korpus, a następnie do gracza. Te wibracje są następnie interpretowane przez mózg jako dźwięk.
Instrument strunowy może być używany do wszystkich rodzajów muzyki i często jest częścią utworów orkiestrowych. Klawesyn, lutnia, altówka, wiolonczela, kontrabas i skrzypce to instrumenty strunowe często spotykane w klasycznej muzyce orkiestrowej, a także w niektórych orkiestrach barokowych.
Grający
Instrument strunowy, czyli chordofon, wytwarza dźwięk, gdy wykonawca szarpie, smyczkuje lub uderza w struny. Gracz może również tłumić lub zatrzymywać wibracje strun za pomocą palca lub innego urządzenia.
Ton i wysokość dźwięku wytwarzanego przez instrument strunowy różnią się w zależności od długości i napięcia strun. Skubanie daje jaśniejszy ton, smyczkowanie – bardziej łagodny.
Większość instrumentów strunowych ma szyjkę, która rozciąga się nad lub przez płytę rezonansową lub komorę rezonansową. Struny wibrują na szyjce, a ich wibracje są przenoszone do powietrza i do korpusu instrumentu.
Dźwięk instrumentu strunowego różni się w zależności od kultury. W świecie zachodnim większość instrumentów strunowych ma bogaty, głęboki ton; w kulturach wschodnich dźwięk jest lżejszy, bardziej miękki i ma wyższe tony.
